از هر صبح آدینه تا به غروب سرخش، نگاه دلم به دوردست ترین نقطه ی جاده انتظار خیره می ماند تا شاید نشانی از رهگذر مهربان این جاده بیابد.
خدایا!
پس کی نسیم دل انگیز حضور این رهگذر پر مهر، بر دل زنگار گرفته ام خواهد وزید و نگاه بی فروغ دلم با روشنی آسمان پر فروغش خواهد درخشید؟ و در کدامین جمعه، پرواز قاصدکهای صمیمی خبر مسرت بخش حضور رهگذر مهربان را نوید خواهند داد؟!